Η βιολογική αυτοσυντήρηση υπονομεύει την πνευματική αυτενέργεια και, ως όπλο στα χέρια της ανάγκης, φονεύει την ελευθερία.

Εάν η κρίση μας, ως άτομα και ως κοινωνία, προσδιορίζεται αποκλειστικά από την ευαισθησία μας (αριστερή η μη) η οποία με τη σειρά της περιορίζεται στην επίκληση που συμβαίνει αυτόματα στο θυμικό μας από μία εικόνα παιδιών σε λαστιχένιες βάρκες στη θάλασσα, τότε υπερβαίνουμε όχι μόνο το στάδιο του ανεύθυνου ως προς την Ιστορία ανθρώπου, αλλά και το επίπεδο βαρβαρότητας των ναζί, αφού η υποκρισία συνδυαζόμενη με την αδιαφορία μπορούν να καταστούν το ίδιο φονικές με την ευθεία και ειλικρινή βία, όντας σίγουρα πιο εφάμαρτες από αυτήν.

Από το πύρινο γίγνεσθαι μέσα στο οποίο ο Ηράκλειτος συλλαμβάνει το ρυθμό του Λόγου και του Κόσμου, του ανθρώπου και της πόλης, μέχρι το φωτοκεντρικό σύμπαν των ακαριαίων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων όπου αιωρείται η ανθρώπινη ύπαρξη σήμερα, κατά το luminocentrism του Virilio, το στοιχείο της φωτιάς και εκείνο του φωτός διαδραματίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην πρόσληψη της σχέσης του Είναι με το γίγνεσθαι από τον άνθρωπο και καθορίζουν την κίνηση του ανθρώπινου όντος μέσα στον Κόσμο.

Την εποχή του καπιταλισμού της παρακολούθησης, στην επικράτεια του καισαροπαπισμού των αλγορίθμων, μέσα στο σύμπαν της οργουελικής δυστοπίας της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, η Πελοποννησιακο-πολεμική συνθήκη επικαιροποιείται και ο Άνθρωπος ασφυκτιά ξανά μεταξύ δύο συμπληγάδων, αφού το αφήγημα της παγίδας του Θουκυδίδη θέλει ως αντίπαλα τα εξής δύο στρατόπεδα: αυτό της έμμεσης βίας της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που διαβάλλει κι εκείνο της άμεσης βίας της δομοκρατίας που επιβάλει.

Σε ένα περιβάλλον ειδήσεων bites, όπου όχι μόνο τα σύνορα μεταξύ του fake και του αληθούς είναι δυσδιάκριτα, αλλά και που ο ανθρώπινος εγκέφαλος γίνεται όλο και πιο ατροφικός και αδυνατεί ή/και δυσανασχετεί να παρακολουθεί τη ροή του λόγου, το επιχείρημα, τη συναγωγή συμπερασμάτων, η κριτική είναι η μεγάλη απούσα. Η ιδεολογία ταυτίζεται με τη γραφικότητα και ο διάλογος προσομοιάζει σε έργο του θεάτρου του παραλόγου μεταξύ ναρκίσσων που κοιτάζονται σε ψηφιακούς καθρέφτες και μονολογούν ενώ οι φωνές τους διαπλέκονται με το μόνιμο ήχο των ειδοποιήσεων και των likes.

Ανένταχτη, αλλά όχι αποδομητική. Ανατρεπτική – χωρίς να είναι μηδενιστική προς την παράδοση. Γλώσσα έκγονο της συγκρουσιακής ή συνεργατικής διαλεκτικής σχέσης του Διόνυσου με τον Απόλλωνα στον νου αστού εστέτ με λαϊκή ιδιοσυγκρασία.