Συνήθως, στις ελεύθερες κοινωνίες, το πού εστιάζεται και το προς τα πού εστιάζει η ατομική ευθύνη συναρτάται με το αξιακό πανόραμα του συνόλου, μα σε έναν προσχεδιασμένο κύκλο, το σύνολο, δίχως να ερωτάται, εναποθέτει τη σωτηρία του στον υπεύθυνο για τη ζωή του επιστήμονα ιατρό και στον συνοδεύοντα αυτόν υπεύθυνο πολιτικής προστασίας, ο οποίοι του υπαγορεύουν ότι το νόημα της ατομικής ευθύνης καθορίζεται από το μέγιστο αγαθό της συλλογικής επιβίωσης.
Ο λαός διαπαιδαγωγείται στους ρυθμούς της ποδηγέτησής του. Η αισθητική του αγωγή ταυτίζεται με τον πόθο του για επιβίωση.
Η παρούσα κατάσταση, θα μπορούσε από κάποιον ανόητο, παράφρονα ή πονηρό να θεωρηθεί ως ένα test event – μια δοκιμή.
Προκαλούμενος από φυσικά αίτια ή παράγωγο εργαστηρίου, ο ιός αποτελεί όντως μία ασύμμετρη απειλή. Είναι ο αόρατος εχθρός που θέτει, σε παγκόσμια κλίμακα, κράτη και κοινωνίες σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή/και πολιορκίας. Ο εκάστοτε νόμιμα ή/και μη εκλεγμένος, τοποτηρητής της παγκόσμιας κινητοποίησης, που εγγυάται πια, όχι μόνο την ασφάλεια, αλλά την ίδια τη ζωή, καθίσταται ο απόλυτος προστάτης του λαού μέσα σ’ αυτό το καθεστώς αβεβαιότητας.
Οι επιταγές της πρωτοκαθεδρίας του πρωτόγονου ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, στην τρέχουσα εκδοχή του, αποδομούν τις εκφράσεις της ιερής τέχνης της αυτοκαταστροφής. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της οικολογίας, η οντολογία της τραγικότητας, που άλλοτε οδηγούσε στην λυτρωτική αυτογνωσία, αχρηστεύεται καταντώντας κενή νοήματος μέσα σε αυτό το δίχως δράση δράμα.
Οποιαδήποτε απόπειρα προσωπικής υπέρβασης ακυρώνεται μέσα στον ιώδη χυλό της προκατασκευασμένης συγκατάθεσης της αλγοριθμοποιημένης μάζας που χάσκει τρομολαγνικά μπροστά στις οθόνες.
Φύση ή συνομωσία.
Αντικειμενικός κίνδυνος και πρόσχημα.
Η συνθήκη κορονοϊός – μένουμε σπίτι εγγράφεται στη λογική του ρεαλιστικού τρόμου που βασίζεται στην επιστημονική τεκμηρίωση του κινδύνου της πανδημίας, προσιδιάζοντας στη μεσαιωνική μονοκρατορία της μεταφυσικής του φόβου.
Η (από)μόνωση θεσμίζεται και η ήδη παραβιασμένη ιδιωτικότητα ξανακαταλύεται νόμιμα – γεγονός που δικαιολογείται και επιβάλλεται από τον ίδιο τον κοινωνικό άνθρωπο στον εαυτό του.
Ο έλεγχος εξυπακούεται.
Κάθε έκφραση κι έκφανση (επί)κοινωνίας επιτηρείται.
Η τεχνολογικοποίηση κάθε τομέα της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής και η στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών επισπεύδονται.
Ο Μεγάλος Αδελφός και οι προφήτες του επαληθεύονται.
Μέσα σε αυτό το φαινομενικά ρευστό και σκοτεινό καθεστώς, ακόμα και ο ενεργητικός αρνητής αυτής της τάξης γίνεται παθητικός δέκτης.
Από τις πρωταρχικές μέριμνες του παρόντος και μέλλοντος δυστοπικού πλαισίου επιβίωσης αποτελεί η πρόνοια για την εκτόνωση του ατόμου-χρήστη μέσω της αυτοπροβολής του στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του κυβερνοχώρου. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να εκφραστεί διαδικτυακά μέσω αναρτήσεων κειμένων (καλή ώρα), φωτογραφιών, βίντεο, κ.ά. Ο on-line εαυτός καθίσταται ο πραγματικός εαυτός, που μέσω των likes εκτρέφεται κι επιβεβαιώνεται και, ακόμα και αν η διάθεσή του απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα είναι αντιδραστική, μπορεί με αυτόν τον τρόπο να κοιμάται ήσυχος, ουσιαστικά υποστηρίζοντας αυτό που ξορκίζει.
Αυτοσυντήρηση μέσω αυτοπροβολής και αυτοφαλκίδευση μέσω αυτοκατανάλωσης.
Ο αποστειρωμένος, προς κατανάλωση, εικονικός εαυτός του σύγχρονου κοινωνικού ανθρώπου δε διατίθεται να αποκτήσει ποτέ την όποια ανοσία, η οποία προϋποθέτει προσωπική βούληση εμπλοκής με τον άλλον σε ένα διαλεκτικό περιβάλλον δημιουργικής ή και καταστροφικής όσμωσης. Όπως όλα δείχνουν, στον κόσμο της ελεγχόμενης αυτοεξυπηρέτησης της singularity ο έρως απαγορεύεται ολοκληρωτικά, αφού ο νέος Λεβιάθαν επιζητά μία τακτοποιημένη Βαβέλ, έναν πόλεμο χωρίς φωτιά, ένα χάος δίχως σύγκρουση, μία τεχνολογικά προσομοιωμένη, υπάκουη παγκόσμια συνείδηση κι έναν άνθρωπο εκούσια ευάλωτο σε κάθε είδους φυσικό ή τεχνητό μικρόβιο.