Η συναισθηματική αντίδραση είναι εφηβική, θερμή, αφελής κι εύκολα χειραγωγήσιμη. υποδαυλίζεται γρήγορα, υπονομεύεται εύκολα. Είναι ένα τόσο εύφλεκτο όσο κι εύθραυστο υλικό που ισχύει για όσο χρόνο διαρκεί το εφήμερο της καύσης του. Το θυμικό δεν (εν)νοεί. Η λογική θεώρηση, αν και ψυχρή και κάποιες φορές αμείλικτη, προνοεί.
Μία εικόνα ή ένα σύνθημα κινητοποιούν το συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι το απαραίτητο καύσιμο και άλλοθι που μπορεί να άγει στην εναρμόνιση με την πλήρη απορρύθμιση.
Μέσα στην πρόσφατη Ιστορία, μπορούμε να αναφέρουμε πλείστα προοδευτικά οράματα ελευθερίας τα οποία προωθήθηκαν μέσω του θυμικού των μαζών και τα οποία πυροδότησαν εξεγέρσεις με εύλογα αιτήματα, οδηγώντας, εντέλει, μέσω της υπονόμευσης, της χειραγώγησης και της εργαλειοποίησής τους, σε καθεστωτικά συστήματα εκ νέου εγκλωβισμού του κοινωνικού ανθρώπου: Μάης 68’ – Παρίσι / Πολυτεχνείο 1974 – Αθήνα, Αραβικές ανοίξεις στον 21ο αιώνα.
Χαμελαίοντας και λερναία ύδρα, ο συστημικός έλεγχος έχει πολλούς τρόπους να επιβάλλει την ισχύ του, κάποιες φορές παρουσιάζοντας ένα ελκυστικό κυρίως για την αγνότητα της νεότητας προσωπείο, σαν τον Εωσφόρο.
Η αγνότητα ισχύει μόνο για όσο διαρκεί η συγγραφή ενός ποιήματος ή ενός μουσικού κομματιού.
Η αγανάκτηση των μαζών από τις αυθαιρεσίες των ελίτ και τα δίκαια σε πολλές περιπτώσεις αιτήματά τους είναι οι πρώτες ύλες, τόσο αποφασισμένες όσο και τυφλωμένες, οδηγούν μέσω της έκρηξής τους – άλλως καλούμενης επανάστασης – στο φαινομενικά νέο.
Χρησιμοποιούνται για να αποδομήσουν ή να συνθλίψουν το παλαιό – συντηρητικό για να δομηθεί το νέο, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις είναι το παλαιό με άλλη μορφή. Κατά βάθος, κάθε τύπος εξουσίας και κάθε σύστημά της υπακούν στο ίδια σχήμα, στη βούληση για δύναμη και κυριαρχία που συνυφαίνεται άμεσα με τον έλεγχο (άμεσο ή έμμεσο) των μαζών. Η πίστη στο σύμβολο ή την ιδεολογία καλλιεργούν το ψυχολογικό υπόβαθρο των ατόμων, χαρίζουν σε λαούς και μάζες την απαραίτητη ομοψυχία και αποφασιστικότητα για τον πόλεμο – φόνο και προσφέρουν στις ελίτ την παρτιτούρα η οποία πρέπει να εκτελεστεί μαεστρικά για να συνεγείρει το πλήθος, να το ωθήσει στο τέλειο έγκλημα. Όχι τυχαία κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ, το 1917 η Οκτωβριανή επανάσταση ναι μεν ανέτρεψε ένα καταπιεστικό τσαρικό καθεστώς που κώφευε στα αιτήματα του ρωσικού λαού, αλλά γέννησε, εκ των έσω υπονομευμένη, ένα εκ των απολυταρχικότερων καθεστώτων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Στο κοινωνικοπολιτικό σύμπαν όπου μετεωρίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη, τα πάντα υπόκεινται στην φυσική και ιστορική αναγκαιότητα. Η εκτόνωση του ανθρώπινου είδους συνυφαίνεται με την εξουσία. Το μέσο αυτής – η βία. Η φύση της είναι εγκληματική και αυτοκτονική καθώς υπηρετεί το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Η μοίρα της είναι η ομηρία. Οι ιδεαλισμοί, ακόμα και τα έργα τέχνης, χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσουν αυτόν τον τραγικό ρεαλισμό. Τα κηρύγματα του Παύλου – καταλλήλως ερμηνευμένα – συνιστούν ιδεώδη εργαλεία στα χέρια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή.
Η πραγματική ελευθερία είναι θνησιγενής αλλά πλήρης – διαρκεί όσο η ακαριαία αιωνιότητα της στιγμής. Η ανεξαρτησία είναι φύσεως μεταφυσικής. Η άναρχη ενατένιση του Αγαθού είναι υπόθεση μοναχική.
Σήμερα, είμαστε μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου αυτής της χωρίς κάθαρση τραγωδίας της Ιστορίας. Και αναφέρομαι στο προσφυγικό – μεταναστευτικό.
Το τρέχον ιλιγγιώδες προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα φέρνει μαζί του χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά και αμέτρητους εκούσια ή ακούσια πρόθυμους για θυσία στο βωμό ενός χάους που θα φέρει μία νέα τάξη.
Στους ανθρώπινους πληθυσμούς που προσφεύγουν ή μεταναστεύουν υπάρχουν όντως πολλά ασυνόδευτα παιδιά – άνω των 10.000, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία.
Όπως επίσης, μεταξύ των ανθρώπων που εισέρχονται, συνήθως παρανόμως, υπάρχουν στοιχεία που δύνανται ή και βούλονται να αποσταθεροποιήσουν μία ήδη παραπέουσα κοινωνία όπως η ελληνική. Στοιχεία που εντάσσονται σε πυρήνες οι οποίοι μπορούν να εργαλειοποιηθούν με τη σειρά τους με σκοπό την αποδόμηση μίας κοινωνίας – χώρας.
Το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης συγκινείται μπροστά στις θλιβερές εικόνες της κακουχίας. Η έγνοια της, όμως, σε μεγάλο βαθμό διακόπτεται στο στάδιο της θετικής άποψης περί αποδοχής της εισόδου των μεταναστών ή προσφύγων.
Η ανθρωπιά – το ευγενές αντανακλαστικό του θυμικού, νομιμοποιεί τον έμμεσο ναζισμό – οργανώσεις και εργαζομένους που πληρώνονται για να είναι ανθρωποφύλακες σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου Μόριας όπως αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στο Άουσβιτς.
Η Ιστορία προχωράει μέσω της θυσίας – άμεσης ή έμμεσης. Άμεσης στην περίπτωση των ένσαρκων θυμάτων, έμμεσης σε ότι έχει να κάνει με τη θυσία της αγνότητας των χρησίμων ηλιθίων.
Η γενοκτονία έχει πολλά πρόσωπα, αλλά υπακούει σε μία αρχή.
Στην αναγκαιότητα που διέπεται από τον διπολικό νόμο της καταστροφής και της αναδημιουργίας.